Actueel

Vredesactie op het Spui.

Op de middag van 24 mei, Internationale vrouwendag voor ontwapening bracht ik de rode geranium na overwintering weer terug naar het graf van Liesbeth, mijn oude vredeskameraad van kamp Soesterberg (1982). Toevallig hield Stop de oorlog Amsterdam diezelfde avond een vredesmanifestatie op het Spui. In een circel van een kleine 25 diameter, herdachten we de slachtoffers aan beide zijden.

Slappe propaganda

Als altijd heeft het (feitelijke) nieuws minstens twee kanten. Dit keer zal ik de vrolijke én de droevige kant belichten. Om met dat laatste te beginnen: sinds die 24e mei, is het hommeles in de hoofdstad. Het Leidseplein was wel vaker toneel van gewelddadige  taferelen, maar dit sloeg echt alles: een kapotgeschoten Russische tank middenin ons 'lieve Amsterdam'.  De geur van verschroeid soldatenvlees hing er nog omheen (excuus aan de slachtoffers). Oud burgemeester Eberhard van der Laan draait zich nog eens in zijn graf om.

Met Femke Halsema – die ik steeds vreemder vind opereren – en haar slappe propaganda-praatje, was dit een typische regentenstreek. De parmantige initiatiefnemer van het drama, Balie-directeur Yoeri Albrecht, trok ook nog even op brute wijze een microfoon uit de handen van een jonge journalist. Daar ontstond een ordinaire vechtpartij, dat kun je verwachten als je de oorlog naar Amsterdam haalt. Het filmpje hiervan ging viraal op Twitter

Erg onsmakelijk allemaal.

Onverstoorbaar

Zoals collega Raymond van den Boogaard op Facebook terecht opmerkte:

‘Een oorlogstrofee triomfantelijk tentoonstellen is een vorm van je verlustigen in de verliezen van de tegenstander. En het is suggereren dat je zelf militair partij bent in deze oorlog. Echt? Gaan Nederlandse- en andere Navo-troepen echt straks vechten in Oekraïne, als de oorlog verder escaleert? En ligt het op de weg van een gemeentebestuur in zo’n kwestie stelling te betrekken?’ ‘Het is triest dat de stad Amsterdam zich hiervoor leent,’ schreef onderzoeker Wendela de Vries van Stop de Wapenhandel in Het Parool.

Gelukkig gaven de onverstoorbare blazers van orkest Oosterburen op het Spui muzikale ondersteuning aan de voordrachten, en ter afsluiting zongen we het gebruikelijk Dona nobis pacem. Ik was blij verrast daar een oude Woensdrecht-activist te treffen. En er zijn nieuwe plannen voor een anti-kernwapenactie bij Volkel. In plaats van café Welling (na het Museumplein), diende nu de Engelse Reet als opvanglocatie. Zelfs de 91-jarige oud-politica Saar Boerlage voegde zich met haar Rolls Royce Rollator bij de drinkende activisten en gaf een rondje. De volgende dag zou op feestelijke wijze het boek van Guido van Leemput ten doop worden gehouden: De gelaagde oorlog in Oekraïne en de botsing van grootmachten. Wij namen alvast een voorschotje.

Ik verheug me op het boek van Guido waar ongetwijfeld hele goede informatie over de oorlog te vinden is. Want, om met de Italiaanse partizane en schrijfster Joyce Lussu (1987) te spreken: ‘Moeten wij vrouwen werkelijk als slaven, geweld en vernietiging over ons heen laten komen, afgestompt door het mechanisme van automatische instemming? (..) Laten we erover praten. En laten we samen discussiëren over een reëel, rationeel politiek initiatief om aan een irreële, irriationele en verschrikkelijk gevaarlijke situatie te ontsnappen.’

Meer lezen over mijn aandeel in de historie van Vrouwenvredeskamp Soesterberg? Klik voor een interview daarover op de pijl hieronder: