Actueel

Soms haalde ik mijn vader af en liepen we samen naar André Lacroix, het antieke huiskamercafeetje waar zich toen – in 1978 – nog een schare kakelende intellectuelen verzamelde, rond de lange barkeeper die met zijn onderkoelde opmerkingen vrijwel iedereen schaakmat zette. Mijn vader en hij raakten op slag bevriend.

Op weg langs de Overtoom leek het soms Leentje-leerde-Lotje-lopen (...), want mijn toen al zieke vader stond af en toe hijgend tegen een vensterbank geleund en moest dan gauw een pilletje onder zijn tong laten smelten om zijn krans-slagader te verruimen. Sinds de dood van mijn moeder kreeg hij de ene hartaanval na de andere.

Onder de corenwijn bij André, tussen de intellectuelen aan de glanzende lage bar van het donkerbruine huiskamertje, vond hij troost in de vele gesprekken die ze daar voerden en die dieper reikten dan voetbal, auto's en de politiek. Over vrouwen hadden ze het niet, want die zaten daar, zij het in de minderheid, meestal gewoon bij.

Ik was te jong om me in het debat te wagen. Mijn grote elegante vader, altijd rechtop in pak, zijn zilvergrijze haar naar achteren, luisterde ook liever dan het woord te voeren. Dat liet hij met plezier aan André over. Ondertussen glinsterden zijn ogen achter de brilleglazen en als de grappen echt goed waren, tracteerde hij de zaak op een bulderende lach. Zo genoot hij van het geestrijke leven dat zich daar aan de bar afspeelde, materieel en immaterieel...

Mijn vader is niet lang daarna, op zijn 56e, overleden. Maar André houdt nog steeds de wacht.

Een geruststellende gedachte.

Zie voor het prachtige portret van Hugo Jetten deze link:

Christine Otten

'In mijn kindertijd probeerde ik als een soort psycholoog mijn vader te helpen', vertelt Christine Otten in Z!, de Amsterdamse daklozenkrant. Mijn gesprek met deze schrijfster was bijna een soort zelf-interview, omdat wij belangrijke raakvlakken hebben, allebei vanuit een verstoorde pubertijd.

'Ik kon mijn vader natuurlijk niet helpen,' zegt zij. 'En omdat het allemaal zo ingewikkeld is, veroorzaakt dat een soort verkniptheid, tenminste in mij, je slaat iets over waardoor je aan de ene kant heel volwassen oogt en aan de andere kant van binnen helemaal niks bent, dat je niet weet wat je kunt denken en voelen, geen moreel kompas hebt en niet kunt vertrouwen op jezelf.'

Het fijne van Christine vind ik dat zij, als dochter van een 'psychiatrische vader', haar leven goed op de rails heeft gekregen en verstandige dingen zegt vanuit een dieper weten. De relatie met háár ouders is gelukkig helemaal goed gekomen. Die van mij zijn, jammer genoeg, veel te vroeg overleden. Toch ben ik tot dezelfde conclusies gekomen.

Lees het interview met Christine Otten in Z! via onderstaande link: