actueel

Na ruim veertig ‘dienstjaren’ ben ik straatverslaggeefster af. Verslaggeefster. In 1979 zette ik dat bij dagblad Trouw als eerste voor mijn stukjes. Dat kostte wel enige strijd. Ondanks de felroze lippenstift van Cisca Dresselhuys, bleven vrouwelijke redacteuren in die tijd onzichtbaar, omdat boven het dagelijks nieuws altijd stond: van onze verslaggever.

Een kleine maand geleden, tijdens een gezellige nieuwjaarsborrel van de Amsterdamse straatkrant Z! mocht ik mijn pensionering vieren. De laatste tien tropenjaren bracht ik hier door, onder de solidaire en inspirerende leiding van Hans van Dalfsen. Hij kwam bij de Vpro vandaan en wij waren al in 2008 met lichte drang aan elkaar voorgesteld, bij de uitkomst van mijn boek De strijdbare patiënt. Ik herinner me die eerste kennismaking nog goed.

Van Dalfsen zag eruit als een verbaasde boekhouder, met zijn ruitjeshemd en keurige kamgaren colbertje. Alleen zijn schoenen weken af: sneakers; in een gedekte kleur weliswaar, maar toch. We keken elkaar licht verbijsterd aan, onder de verplichte koffie bij Wildschut: zo’n diersoort waren we duidelijk nog nooit tegengekomen. Hij organiseerde een mooie presentatie voor mijn boek in museum Het Dolhuys en een jaar later kon ik onder zijn leiding iets gaan betekenen voor Z! Het pakte – op een doorlopende serie bijna-conflicten na – zeer goed uit, godzijdank.

We hebben ontzettend veel gelachen, een enkele keer geluidloos gehuild. Bij mijn afscheid vertelde hij weer één van zijn hilarische verhalen, waar hij in de krant daarna een hoofdredactionele column aan wijdde. Klik daarvoor op het pijltje hier beneden. Lukt het dan nog niet om ‘m te lezen? Klik dan op de afbeelding met uw rechtermuisknop. Sla ‘m op en lees ’m, hij is die moeite meer dan waard!