Actueel

Geef verslaafde daklozen een huis, met no-nonsense begeleiding en de maatschappij is stukken goedkoper uit. Hetzelfde geldt voor andere zwervende mensen met psychische problemen, ook wel 'zorgmijdende daklozen' (lees: overlastgevers) genoemd. Waarom deze mensen de 'zorg' (lees de psychiatrie) mijden komt minder vaak naar voren: meestal hebben ze geen zin in de vernedering van een opgelegde diagnose en gedwongen (invaliderend) medicijngebruik.

Hoe dan ook, de daklozen die via Discus onderdak vonden, zijn na de start van het project, ruim vijf jaar geleden, nog steeds blijvend gehuisvest, tevreden met hun leven en met de begeleiding die zij krijgen. Deze begeleiding is niet opdringerig en getuigt van respect. Wie geen medicijnen of gesprekken wil moet dat zelf weten. Als je maar geen overlast bezorgt, daar gaat het om. Vaak zie je dan dat mensen toch een of andere vorm van medicatie accepteren, maar dan uit 'vrije' keus.

 De Discusmethodiek is goedkoper dan mensen in een instelling laten verblijven of in een beschermde woonvorm. Een win-win-win-situatie, voor hulpverlening, hulpvragers en financiers (lees: de belastingbetaler). Zorgwethouder Eric van der Burgh toonde zich dan ook tevreden. Hij wil de methodiek komende jaren in Amsterdam flink uitbreiden. Bevlogen medewerkers zijn daarvoor wel onmisbaar, 'vooral dankzij hun inzet en passie' is het project geslaagd, werd gezegd.

Een voorbeeld van dit soort bevlogenheid is teammanager Wessel de Vries van Discus. 'Eigen kracht, de cliënt centraal en doe normaal,' zo vat hij de methode samen. De Vries is blij met alle goede voornemens, maar blijft realistisch: 'De huren springen omhoog met al die Donnerpunten, waarbij je extra betaalt voor bepaalde plekken. En ook het verkrijgen van bijzondere bijstand om je woning te kunnen inrichten wordt in de toekomst lastiger. Een ander punt is: wie betaalt de zorg? Valt deze onder ziektkosten of onder maatschappelijke opvang?'

En hier zit nog een heel gemeen addertje onder het gras. Jaap Fransman van HVO-Querido waarschuwde vorig jaar al in de vakpers: de bezuinigingen die via de Wet op de Maatschappelijke Opvang (WMO) op ons afkomen ondergraven de herstelgedachte. Gekwalificeerde begeleiding richt zich op het aanspreken van de eigen kracht, maar alleen voor mensen die zogenaamd 'ziek' zijn is tegenwoordig nog geld. Zo wordt de hulpverlening gedwongen om te problematiseren. Een perverse situatie waar de maatschappelijke opvang nu mee worstelt.