Actueel

Landingen, daar komt het op aan bij vliegen. 'Biggles', zo noem ik mijn broer (tje) soms, naar de literatuur van de Engelse

oorlogsvlieger, waarvan wij ooit álle pocketboeken in ons bezit hadden, keek zijn vliegtuig na. We zouden van Lelystad naar Ameland gaan vliegen in de 'motorzwever' die hij in een Stichting met 30 anderen in een gehuurde loods beheert. Er waren ook andere bestemmingen mogelijk, zoals een rondje IJsselmeer, of zelfs naar Amsterdam. Maar daar was wel speciale toestemming voor vereist. Ik zou de landingen betalen, want sportvliegen is een superdure hobby die mijn broer van zijn maandsalaris maar nèt kan bekostigen.

De vorige vlieger had de 'kist' achtergelaten met een halfzachte band en zonder een druppel benzine. Pas een half uur later stegen wij op. Vele kleurige metertjes op het dashboard sloegen vrolijk uit. Maar eenmaal in de lucht, de neus richting Ameland, sloeg de olietemperatuur in het rood en bleef daar. Biggles aarzelde geen moment, maakte een looping en zette koers naar zijn eerste landing, terug op Lelystad.

Daar verhielp een aardige technicus het probleem binnen een kwartier. Tegen de tijd dat we de lucht weer in konden, besloten we naar Amsterdam te vliegen. Het IJsselmeer lag er glinsterend bij met speelgoedbootjes in de vorm van binnenvaartschepen. Boven Waterland maakte we weer een looping om mijn – veel goedkopere – hobby, een kano bij watersportclub Het Die, eens goed van boven te bezien. Eenmaal aan de rand van Amsterdam aarzelde Biggles wel even.

In de verte zagen wij de nevels van een naderende onweersbui snel dichtbij komen. In zo'n nevel is de sportvlieger reddeloos verloren, want je ziet niets meer en een radar hebben deze kisten – nog – niet aan boord. We besloten om te keren. Mijn broer zette zijn kist met een keurige zachte landing weer bij Lelystad op de baan. Met twee landingen en een glaasje cola toe, op het altijd spannende terras van Martinair, was ik € 35 kwijt.

Corrie (95), Ans (83) en Gerda (84) trainen voor een rollatorloop in het Olympisch Stadion. Han (67) werkt als een dragonder om een woon/werkcoöperatie uit de grond te trekken.

En Anne (75) is zojuist lid geworden van Coöperatie Laatste Wil die uitzoekt hoe de laatste pil verstrekt kan worden.

Wat is er in godsnaam met onze Amsterdamse oudjes aan de hand? Zijn ze helemaal gek geworden? Lees alstublíeft verder onder de link: