Actueel
English text below
De keitjes van het Amsterdamse Spui trekken gemeen koud op. Dat merkte ik zaterdag bij een demonstratie van Getuigen van Gaza. Zo'n dertig mensen rolden het rode lint uit, een aantal dat nog meeviel, gezien de buien die de stad al dagen ranselen. De regendruppels vormden tranen op het plastic waaruit we de namen van de vermoorde Gazaanse burgers oplazen. Hoeveel tienduizenden doden al?
Bij het lezen komen ze erg dichtbij. Die poëtische Arabische namen waarmee we langzaamaan vertrouwd zijn geraakt. De leeftijden, zoveel kinderen. Sommige lezers houden het letterlijk niet droog. Nóg dichterbij komen voor mij de overlevenden van deze genocide. De vier families met wie ik mij al een hele tijd via social media verbonden voel, zie het verhaal hierover:
'We willen hier weg,' zei Mohammed Nasser gisteren nog. We spreken elkaar af en toe in de privéberichten van Linkedin. Hij is de meest zachtmoedige man die ik ken. Nooit een onvertogen woord en altijd de hoop levend. Wat deze families moeten doormaken is met geen pen te beschrijven. Ze verloren alles. Ze vluchtten twee keer heen- en weer van Noord- naar Zuid Gaza, nu is hun huis definitief platgebombardeerd, zoals heel Gazastad.
Weet je zeker dat deze mensen Hamas niet steunen,' vroeg iemand mij laatst. Nee, dat blijkt nergens uit, maar maar mocht het wel zo zijn, dan is dat toch hun eigen vrije keuze, niet? Niets lijkt voor het Palestijnse volk verder weg te zijn dan vrije keuze. Dat blijkt uit de onderhandelingen over het Midden-Oosten. Vastgoedmagnaat Trump en zijn schoonzoon hebben hun zinnen gezet op een Gazaanse rivièra, het is alleen maar te hopen dat zij het Palestijnse volk een goed heenkomen bieden.
Extreem rechts heeft de wereld op dit moment in een ijzeren greep. Het is een doorgedraaide kapitalistische wereldideologie, die we ook in Afrika (Dafour) vele slachtoffers zien maken. Zelfbeschikking van de onderdrukte volkeren, laat staan een eigen Palestijnse staat, lijkt verder weg dan ooit. Maar toch...toch raakten wij vertrouwd met al die kleurrijke Arabische namen, die we voorlazen met de Getuigen van Gaza.
Dezelfde soort namen gaven voeding aan de racistische algoritmen van de Toeslagen-affaire. Amerikaanse internetsystemen, gebaseerd op Anglosaksische culturele aannames dreigen onze werkelijkheid te verknallen. Europa zal zich hiervan moeten losmaken en een eigen - democratische en multiculturele - koers gaan varen. De 250 duizend demonstranten van de Rode Lijn demonstraties hebben de wil van het Nederlandse volk overduidelijk getoond.
De Nasserfamilie is getraumatiseerd door alles wat ze meemaakten. Maar ze zijn dankbaar dat ze nog leven. Mohammeds' ouders: Abeer and Niraz, zijn broers en zusters: Loay, Marwan, Nisreen, Madleen, and Diana. En de kinderen - 'het licht in onze levens' : Genan, Lilian, Yousef, Ameer, Niraz, Maram, en de kleine Lilia. Hun toekomst is hoogst onzeker. Toch slagen ze er dankzij onze donaties in om voedsel te kopen, onderdak te huren en hun kinderen menselijke waardigheid voor te leven.
Met de wapenstilstand lijkt de onzekerheid alleen nog maar toe te nemen. 'Er komen nog steeds niet genoeg hulpgoederen Gaza binnen', hoorden we gisteren. 'Onze kinderen hebben uw hulp nog steeds nodig.' Uit de berichten die ik van Mohammed Nasser krijg, lees ik alleen maar dankbaarheid. Voor iedereen die iets doneert en vooral voor de drie Nederlandse vrouwen, waaronder Brigitte Wendelgeist die hen door dik en dun blijven helpen. Het levensverhaal van deze moedige familie is dan ook beslist de moeite van het volgen waard:
Racist algoritms
The cobblestones of Amsterdam's Spui square feel awfully cold. I noticed this on Saturday at a Gaza Witnesses demonstration. About thirty people unfurled the red ribbon, a reasonable number considering the downpours that have been battering the city for days. The raindrops formed tears on the plastic from which we read the names of the murdered Gazan civilians. How many tens of thousands dead already?
Reading them, they become very close. Those poëtic Arabic names we've slowly become familiar with. The ages, so many children. Some readers literally can't hold back their tears. Even closer for me are the survivors of this genocide. The four families I've felt connected to for a long time through social media—see the story about this here:
"We want to get out of here," Mohammed Nasser said yesterday. We occasionally speak via LinkedIn messages. He is the most gentle man I know. Never a harsh word and always living in hope. What these families are going through is beyond words. They lost everything. They fled twice, back and forth from North to South Gaza, and now their house has been definitively bombed to the ground, like all of Gaza City.
"Are these people sure they don't support Hamas?" someone asked me recently. No, there's no evidence of that, but even if they did, wouldn't that be their own free choice? Nothing seems further away for the Palestinian people than free will. This is evident in the Middle East negotiations. Real estate magnate Trump and his son-in-law have set their sights on a Gazan Riviera; one can only hope that they offer the Palestinian people a safe way out.
The far right currently has the world in an iron grip. It's an extreem capitalist global ideology, which we also see claiming many victims in Africa (Dafour). Self-determination for oppressed peoples, let alone a Palestinian state of its own, seems further away than ever. Yet...we became familiar with all those colorful Arabic names we read aloud with the Gaza Witnesses.
These same kinds of names fueled the racist algorithms of the Child Benefit scandal in the Netherlands lately. American internet systems, based on Anglo-Saxon cultural assumptions, threaten to ruin our reality. Europe will have to break free from this and chart its own—democratic and multicultural—course. The 250,000 demonstrators at the Red Line demonstrations in Amsterdam and The Hague clearly demonstrated the will of the Dutch people.
The Nasser family is traumatized by everything they experienced. But they are grateful to be alive. Mohammed's parents: Abeer and Niraz, his brothers and sisters: Loay, Marwan, Nisreen, Madleen, and Diana. And the children—"the light of our lives": Genan, Lilian, Yousef, Ameer, Niraz, Maram, and little Lilia. Their future is highly uncertain. Yet, thanks to our donations, they manage to buy food, rent shelter, and teach their children human dignity.
With the permanently broken ceasefire, the uncertainty only seems to increase. "There still aren't enough aid supplies coming into Gaza," we heard yesterday. "Our children still need your help." The messages I receive from Mohammed Nasser are nothing but gratitude. For everyone who donates, and especially for the three Dutch women, including Brigitte Wendelgeist, who continue to support them through thick and thin. The life story of this courageous family is definitely worth following:
stuur door
website maken