Actueel
Aya Selman krijgt deze dagen duizenden racistische reacties op social media. Ondanks deze online (trollende) haatreacties blijft de lijsttrekker van GroenLinks-PvdA in Almere strijdbaar en begripvol.
‘Omdat ik weet dat er boosheid achter zit, een achterliggende pijn,' vertelt zij tegen de Kanttekening. Haar houding illustreert voor mij het debuut van Bilal Ben Abdelkarim, dat ik onlangs las: Van dankbaar naar strijdbaar. Emancipatie als antwoord op extreem rechts populisme (2024).
De auteur (1984) geeft een zuivere stem aan onze democratie, in mijn ogen een bijzonder belangrijke stem voor de multiculturele toekomst van Europa: (...) 'Bruggen bouwen, elkaars verschillen accepteren. Het is de enige manier om vreedzaam samen te leven.' Ik las het boek ademloos en verheugde mij op de ontwikkeling die de tweede en derde generatie Marokkanen in Nederland en wellicht ook in de rest van Europa de afgelopen decennia heeft doorgemaakt. Een inzichtgevende politieke geschiedenis. Evenals een optimistisch democratisch geluid. Bilal Ben Abdelkarim (1984) werkt als docent Burgerschap voor het mbo.
De heldere en zelfbewuste toon van zijn debuut bracht mij terug naar de jaren '80 van de vorige eeuw. In Amsterdam Oost interviewde ik toentertijd leerlingen van de tweede generatie, kinderen van Marokkaanse en Turkse gastarbeiders die hier in de jaren '60 en '70 waren neergestreken. Zij wisten precies waar zij stonden en waren vastbesloten iets van hun toekomst te maken. In die tijd kon dat nog het land van herkomst zijn, maar de meesten zijn gebleven en zijn nu actief in onze hele samenleving. Zie verder:
Terug naar het debuut. Als gemiddelde krantenlezer in die jaren na 2000, was de Arabisch Europese Liga (AEL) mij ontgaan. Ik wist uit eigen ervaring en die van mijn vrienden uit moslimmilieus dat Nederland al in de jaren '90 een zwaai naar rechts maakte, zeker in het migratiebeleid. En dat de intolerantie naar moslims toenam was (vooral na 9/11) overal zichtbaar in de media. Maar de preciese geschiedenis daarvan, levendig beschreven vanuit de eigen ervaring van Bilal Ben Abdelkarim raakt mij met terugwerkende kracht.
Deze 'vertelt' hoeveel hij heeft gehad aan de politieke bewustwording via de toenmalige Arabisch Europese Liga. De leider daarvan werd door onze angstige heersende klasse, door politiek en media zonder enige reden gecriminaliseerd.
(...) 'Jawel, men is voor vrijheid van meningsuiting, maar niet voor iemand die er anders over denkt. De niet aflatende verkettering van mondige moslimdemocraat Dyab Abou Jahjah en zijn AEL is hiervan een uitstekend voorbeeld', schreef Mohammed Benzakour al in 2003, in zijn essay 'Het monoculturele drama'.
Het is een van de vele inzichtgevende citaten uit dit kleine geschiedenisboek, dat door de persoonlijke geschiedenis van de auteur wordt gedragen.
'Er is een tweedeling gecreëerd in de maatschappij,' verklaart Aya Selman uit Almere. 'En wij (PvdA-GroenLinks, ph) zijn het antwoord op die verdeeldheid.' Zij heeft een Libanese migratieachtergond en noemt zichzelf moslim, evenals Bilal Ben Abdelkarim. En ook: 'Ik ben een echte sociaaldemocraat. Ik neem het op voor minderheden, voor mensen die het lastiger hebben in deze stad. Ik denk die polarisatie, die negatieve grondhouding, te kunnen veranderen. Juist ook voor mijn twee kinderen.’
Dit is precies de toon die het debuut ademt. Lezen dit boek!
Bilal Ben Abdelkarim, Van dankbaar naar strijdbaar. Emancipatie als antwoord op extreem rechts populisme (2024), Mazirel Pers/Walburgpers Zutphen
stuur door
website maken